ပိုစ့္မတင္ျဖစ္တာလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားျပီ အဲဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ေလးက ဖတ္လို႔ေကာင္းမဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးေတြက ဇာတ္လမ္းေလးေတြကိုပဲ ျပန္လည္မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္ ........
အသည္းအသန္ျဖစ္ေနတဲ႔လူပမာ ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေဆးရံုတစ္ရံုမွာ တစ္ခန္းတည္းအတူသြားက်ေနတယ္။လူပမာတစ္ေယာက္ကတစ္ေန႔ကိုတစ္နာရီေလာက္ ခုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ခြင္႔ရတယ္။ဒါမွလည္းသူ႔အဆုတ္ထဲကအရည္ေတြကိုစစ္သလိုျဖစ္မွာကိုး။အဲသလို ထခြင္႔ရတဲ႔သူရဲ႔ခုတင္
က အဲဒီ႔အခန္းေလးရဲ႔ တစ္ခုတည္းေသာျပတင္းေပါက္ ေဘးနားမွာရွိေနတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္မွာေတာ႔ တစ္ခ်ိန္လံုး ေက်ာခင္းေနရတဲ႔ အေနအထားပါ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူမမာႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အေဖာ္လုပ္ေနရတယ္။ ဇနီးမယားသား
သမီးေတြအေၾကာင္း၊ အိမ္အေၾကာင္း၊ အလုပ္အေၾကာင္း၊ ေတာအေၾကာင္း၊ေတာင္အေၾကာင္း
ေရာက္တတ္ရာရာေျပာရင္းနဲ႔ ျငီးေငြ႔ဖြယ္ရာ သူတို႔ရဲ႔ေန႔ေတြကို ေက်ာ္လြားျဖတ္သန္းေနရပါတယ္။
အဲသည္လိုနဲ႔ေန႔ခင္းခ်ိန္ခါကို ေရာက္လို႔ျပင္တင္းေပါက္ေဘး ခုတင္ေပၚက လူမမာ ထထိုင္လိုက္ျပီဆို
တာနဲ႔ သူဟာပက္လက္လဲေနတဲ႔ လူမမာကိုျပတင္းေပါက္ကတစ္ဆင္႔ သူျမင္ရသမွ်ကို ေျပာျပေလ႔ရွိတယ္။
ခုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္လဲေနရွာတဲ႔ လူမမာခမ်ာမွာလည္း အဲသည္ေတာ႔မွပဲ အျပင္ေလာကၾကီးရဲ႔
အေရာင္ေတြ၊ အရိပ္ေတြကို နားနဲ႔ ခံစားရင္းအသက္ကိုဆက္ေနႏိုင္ေတာ႔တယ္။
ျပတင္းေပါက္ကလွမ္းျမင္ေနရတာကေတာ႔ သာယာတဲ႔ေရကန္ေလးနဲ႔ ပန္းျခံေလးတစ္ခုပါပဲ ။ဘဲေတြ၊
ငန္းေတြဟာ ေရကူးျမဴးထူးေနၾကသလိုကေလးငယ္ေလးေတြ ဟာလည္း သူတို႔ရဲ႔ အရုပ္ေလွေလးေတြကို ကန္ထဲမွာ လြတ္ေနၾကတယ္။ ငယ္ရြယ္တဲ႔ခ်စ္သူစံုတြဲေတြကေတာ႔ လက္ခ်င္းခ်ိတ္လို႔၊ ေရာင္စံုပန္းျခံၾကီး
ထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာကိုလည္းေတြ႔ႏိုင္တယ္။ ဟိုးအေ၀းစီမွာေတာ႔မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းပါ။
ျပတင္းေပါက္ေဘးက လူမမာဟာသူျမင္ရသမွ်ကိုအဲသလို အေသးစိတ္ေျပာျပတတ္သလို ပက္လက္
လဲေနတဲ႔လူမမာကလည္းေျပာသမွ်ကို မ်က္စိစံုမွိတ္နားေထာင္ျပီး စိတ္ကူးထဲမွာ အျပင္ဘက္က ေလာကၾကီး
ကို ပံုေဖာ္ၾကည္႔ေနတတ္တယ္။
တစ္ေန႔ခင္းမွာေတာ႔ျပင္တင္းေပါက္နားေလးကလူက သူျမင္ရတဲ႔ ရွင္ေလာင္းပြဲ တစ္ပြဲကို ေျပာျပျပန္ပါ
တယ္။ ရွင္ေလာင္းလွည္႔တဲ႔အခါ ၾကားရစျမဲျဖစ္တဲ႔ ဆိုင္းသံေတြကိုမၾကားရေပမဲ႔ ျပတင္းနားေလးက လူရဲ႔
ေျပာင္ေျမာက္တဲ႔အေျပာေၾကာင္႔ ပက္လက္လဲေနသူရဲ႔ အာရံုမွာ ရွင္ေလာင္းလွည္႔ေနတာကို ထင္ထင္ရွားရွား
ၾကီးကိုျမင္ေတြ႔ေနရသလိုပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္ရိုင္းက ပက္လက္လဲေနသူရဲ႔ ရင္ထဲကိုဖ်တ္ခနဲ၀င္လာတယ္။ လူမမာခ်င္းအတူတူ၊
သူက်ေတာ႔အျပင္ကို ျမင္ခြင္႔ရေနျပီး ကိုယ္႔က်မွအကန္းတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနပါလားလို႔ေတြးမိလာတာပါ။
ပက္လက္လဲေနသူဟာ ျပတင္းေဘးကခုတင္ကိုလိုခ်င္တဲ႔စိတ္ေတြနဲ႔လံုးခ်ာလိုက္ျပီး ညေတာင္အိပ္မေပ်ာ္ေတာ႔ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
တစ္ညမွာေတာ႔ ပက္လက္လဲေနတဲ႔သူဟာ မ်က္ႏွာၾကက္ကိုမမိွတ္မသုန္ၾကည္႔ရင္းနဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္တဲ႔
ကို ျဖတ္သန္းေနတဲ႔အခ်ိန္မွာပဲ တစ္ဖက္ကုတင္က လူဟာေခ်ာင္းေတြတအားဆိုးလာေတာ႔တယ္။ သူ႔အဆုတ္
ကအရည္ေတြကအသက္ရႈလမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ဆို႔ေနတယ္။ တစ္ဖက္ခုတင္က ပက္လက္လဲေနသူဟာ
သူ႔အခန္းေဖာ္ကိုအသာေလး ၾကည္႔ေနလိုက္တယ္။ ေခ်ာင္းဆိုးရင္းအသက္ရႈတစ္အားၾကပ္ေနတဲ႔
ျပတင္းေဘးကလူမမာဟာအေရးေပၚလူေခၚ ေခါင္းေလာင္းဆီကို လက္လွမ္းေနတာလည္းေတြ႔ေနတယ္။
ပက္လက္လဲေနတဲ႔လူမမာဟာ တစ္ဖက္ခုတင္ကလူရဲ႔ေခ်ာင္းသံ ေမာဟိုက္သံေတြကိုနာခံရင္းနဲ႔ပဲ မလႈပ္မယွက္ ျငိမ္ျငိမ္ေလးေနလိုက္တယ္။ အမွန္ဆို သူ႔ခုတင္ေဘးက အေရးေပၚ လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းကို
လွမ္းႏွိပ္ေပးလိုက္မယ္ဆိုဆိုရင္ သူနာျပဳတစ္ေယာက္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္မီ လာႏိုင္
ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူမလုပ္မိဘူး။ ငါးမိနစ္ေတာင္မၾကာလိုက္ဘူး။ ျပတင္းနားကလူဆီက ေခ်ာင္းဆိုးသံလည္း
မၾကားရေတာ႔ဘူး။ ေမာဟိုက္သံလည္းမၾကားရေတာ႔ဘူး။ တစ္ခန္းလံုးဟာ ဘာသံမွမၾကားရေတာ႔ေအာင္ကို
တိတ္ဆိတ္ျငိမ္က်သြားေတာ႔တယ္။
မနက္မိုးလင္းတဲ႔အခါမွာေတာ႔တာ၀န္က် သူနာျပဳဟာအသက္၀ိညာဥ္ကင္းမဲ႔သြားျပီျဖစ္တဲ႔ ျပတင္းနား
ကလူမမာရဲ႔ ရုပ္ကလပ္ကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူနာျပဳဟာသက္ဆိုင္ရာကိုေခၚယူလိုက္ျပီး အေလာင္းကုိ
အခန္းထဲကထုတ္သြားဖို႔ စီစဥ္လိုက္တယ္။
အားလံုးေနသားက်သြားလို႔ အခန္းထဲမွာလည္း တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ႔ေရာ ပက္လက္လဲေနတဲ႔
လူမမာဟာတာ၀န္က်သူနာျပဳကို ေတာင္းပန္ပါေတာ႔တယ္။ ဟို္လူမရွိေတာ႔တဲ႔ေနာက္ ျပတင္းေဘးကခုတင္
ေပၚကို သူ႔ကိုေျပာင္းေပးဖို႔ေပါ႔။
သူနာျပဳဆရာမလည္းသေဘာမေနာေကာင္းစြာပဲ ပက္လက္လဲေနတဲ႔လူမမာကို ျပတင္းနားကခုတင္
ေပၚကိုေျပာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ အားလံုးေနရာက်ျပီဆိုမွ သူနာျပဳဆရာမလည္း ထြက္ခြာသြားပါတယ္။အခန္း
ထဲမွာေတာ႔ လူမမာတစ္ေယာက္တည္းက်န္ရစ္ေတာ႔တယ္။ သည္အခါမွာေတာ႔လဲေနတဲ႔ လူမမာဟာ
တံေတာင္ဆစ္ကိုအားျပဳလုိ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းအားယူျပီး ထလိုက္တယ္။အနာခံျပီး ထႏိုင္သေလာက္ထလိုက္
တယ္။ ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ေလာကကိုၾကည္႔ခ်င္လွျပီေလ။
ဂရုတစိုက္ အားယူထျပီးျပတင္းကေန အျပင္ဘက္ကိုအေလာသံုးဆယ္ လွမ္းၾကည္႔လိုက္တယ္။
လားလား........
ျမင္လိုက္ရတာက ဘာဆိုဘာမွမရွိတဲ႔ ေဆးရံုနံရံၾကီးပါ။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ သြားေလသူေျပာေတာ႔ သာယာ
တဲ႔ေရကန္ နဲ႔ လွပတဲ႔ပန္းျခံဆို။ ဒါနဲ႔ပက္လက္လဲေနတဲ႔သူဟာလည္းစိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ခုတင္ေပၚကို ျပန္လွဲေန
လိုက္ရင္း ဟိုလူဘာေၾကာင္႔ သူ႔ကိုအဲသလုိေျပာသြားတာလဲဆိုတာကို တႏံု႔ႏံု႔ေတြးေနမိတယ္။
မေနႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ အဆံုးမွာေတာ႔ အဲသည္အခ်ိန္မွာသူ႔ကိုေဆးတိုက္ဖို႔၀င္လာတဲ႔သူနာျပဳဆရာမေလး
ကိုေမးမိတယ္။ သူနာျပဳဆရာမကျပန္ေျဖပါတယ္။ သြားေလသူဟာမ်က္မျမင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔အတြက္
ျပတင္းေပါက္ကၾကည္႔ရင္ ေဆးရံုတံတိုင္းကိုေတာင္ မျမင္ႏိုင္ရွာဘူးတဲ႔။ သူနာျပဳဆရာမကဆက္ေျပာပါတယ္။
....အင္း....သူကရွင္႔ကိုအားေပးခ်င္တဲ႔ စိတ္နဲ႔ အဲသလိုေျပာသြားတာေနမွာေပါ႔ရွင္...တဲ႔.......။
သည္ဇာတ္လမ္းမွာေတာ႔ ကိုယ္႔အေျခအေနဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး တစ္ဖက္သားကိုကူညီတတ္တဲ႔
ျပတင္းေဘးကလူရဲ႔ စိတ္ႏွလံုးဟာအတုယူစရာေကာင္းပါတယ္။
အားလံုးပဲသည္ဇာတ္လမ္းေလးေတြကိုဖတ္ျပီး စဥ္းစားစရာေလးတစ္ခုေတာ့ ရသြားမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္ ။
အတၱေက်ာ္(အလင္းတန္းဂ်ာနယ္)
ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစေနာ္
ခင္တဲ့(အိမ္မက္ေကာင္းကင္)
ဖတ္ဖူးေပမယ့္ေနာက္တစ္ခါၿပန္ဖတ္ရေတာ့လဲ အသစ္တစ္ပုဒ္လိုရင္ထဲခံစားရတုန္းပဲေမာင္ေလးေရ။